Keine andere Dichtung versteht dem menschlichen Herzen so feine Dinge zu sagen wie das Märchen.

Johann Gottfried von Herder

Märli us Estland

Äs sie ämau zwe Buure gsi, die hei nid wyt vo nang ihri Höf gha.

Dr eint vo beidne isch riich gsi u dr anger arm.

Dr arm Buur isch nid öppe fuu gsi! Nei, im Gägeteil, u trotzdem isch är nid riicher worde, aus är isch gsi.

Einisch isch är ir Nacht no uf sis Fäud gange, um dört nachem Rächte z’luege…da gseht är – o Wunder – ä Ma wo ufem Fäud vom riiche Buur Roggä säit.

„Was machsch de du da?“, fragt dr arm Buur.

„Ig säie Rogge!“, het är zur Antwort übercho.

„U wenn chunnsch du uf mis Fäud cho Rogge säie?“

„Nie!“

„Warum säiisch du de ufem Fäud vom riche Buur?“

„Wöu ig sis Glück bi!“

„Ja aber, wo isch de mis Glück?“, fragt da dr arm Buur.

„Dis Glück! Ja das isch dert hingerem grosse Stei am schlafe“

Dr arm Buur isch sofort zum Stei gange, u het sis Glück gweckt.

„He, Du! Stang uf! Gang gha Rogge säie!“

„Nei, sicher nid“, antwortet ihm da ds Glück.

„Ja, warum de nid?“

„Wöu ig nid z’Glück vom’ne Buur bi.“

„Aber du bisch doch mis Glück!?“

„Ja, sicher bin’i dis Glück! Wäuh eifach äs angersch Handwärch u de wirde’ni de scho dis Glück si.“

„Was söu ig de wärde?“, het da dr arm Buur gfragt.

„Was hesch scho immer wöuä wärdä?“

„Koufmann!“ – „De wird Koufmann!“

Da isch dr Ma sofort heigange, het sis Huus verchouft u het ir Stadt ä Ladä eröffnet.

Vo da a, isch sis Glück zue’nim cho u het’nä bis zu sim Läbäsändi nie meh vrlah.

Mundartfassung Nicole Viviane Chuard